สายน้ำ มีชีวิต (ตอนที่ 1)

ในวันที่เดินทางไปหาป้า ก่อนที่จะเข้าบ้านได้แวะเดินไปดูที่ท่าน้ำว่าน้ำล้นตลิ่งหรือยัง ?

ได้กลิ่นเหม็นเน่าเข้าจมูก จึงได้นำของเข้าไปเก็บในบ้าน‍️ ก่อนที่จะเดินกลับมาที่ท่าน้ำ‍️‍️

คลองส่งกลิ่นเหม็นเน่า น้ำมีสีดำ มีคราบรอยอยู่บนผิวน้ำคล้ายน้ำมัน ทั้งๆที่น้ำเกือบเต็มคลอง

จากฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง และน้ำคลองก็ไหลไปตามกระแสน้ำ

ทำให้หวนคิดถึงคลองสายนี้ในวัยเยาว์ จึงเป็นที่มาของบทความ เกี่ยวกับ"สายน้ำมีชีวิต"

ในสมัยที่ยังไม่มีรถยนต์นั่งส่วนตัว
จำได้เลือนลางว่าเคยนั่งเรือหางยาว มีเบาะนั่งยาว แบบมีที่นั่งเรียงกันเป็นแถวจำนวนไม่มาก
ออกไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อไปท่าน้ำนนท์ (จำไม่ได้ว่ากี่สลึง) ย่าน่าจะพาไปต่อรถเพื่อเดินทางไปสมุทรสาคร

จำได้ว่า กระโดดลงเรือจากศาลาท่าน้ำที่ริมคลองบ้าน สนุกสนานและตื่นเต้น เพราะเรือกระเด้งไปมาและมีน้ำคลองกระเด็นขึ้นมา 2 ฝั่งเรือ‍️ ‍️ รู้สึกสดชื่น และน้ำใสสะอาด

ลมเย็นสบาย และเมื่อเรือออกสู่แม่น้ำเจ้าพระยา เห็นบ้านริมคลองที่อยู่ในน้ำ มีคนงมกุ้งอยู่ตาม

ใต้ถุนบ้าน และมีคนขึ้น-ลง จากเรือตามศาลาริมน้ำ ตอนนี้ความทรงจำเหล่านี้เลือนลางจนหมด

การดำรงชีวิตสมัยก่อน:

แม่น้ำลำคลองไม่ได้เป็นเพียงเส้นทางสัญจร แต่ยังเป็นแหล่งน้ำเพื่อการอุปโภค บริโภค และการเพาะปลูกด้วย 

การทดแทนด้วยทางบก:

เมื่อมีทางรถไฟและถนนเข้ามาทดแทน คนจึงละทิ้งการเดินทางทางน้ำ ส่งผลให้แม่น้ำบางช่วงตื้นเขินและไม่มีการขุดลอกเพื่อใช้ในการสัญจรเหมือนสมัยก่อนอีกต่อไป 

หากอยากสัมผัสบรรยากาศแบบสมัยก่อน เลือกคลองที่น้ำสะอาดเพื่อสุขภาพกายและใจนะคะ

นามปากกา: เพราะกาแฟขม ขนมจึงต้องหวาน